Εθιμικά γλυκίσματα του Δωδεκάμερου
Πριν από την κατά κράτος κυριαρχία των κουραμπιέδων και των μελομακάρονων, άλλες παρασκευές είχαν τα πρωτεία στις διάφορες περιοχες κατά τις άγιες ημέρες των εορτών.
Τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά και τα Θεοφάνια οι τρεις μεγάλες γιορτές μαζί ονομάζονται, λόγω της διάρκειας τους, Δωδεκά(η)μερο. Αυτές τις χρονιάρες μέρες συνηθίζονται τα γλυκά. Τώρα μας είναι γνωστά κυρίως τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες, αλλά αυτά είναι νεότερα. Οι κουραμπιέδες άλλωστε, ως άσπρο γλύκισμα, μαζί με τα αμυγδαλωτά, ταυτίζονταν ανέκαθεν περισσότερο με γάμους, βαπτίσεις και αρραβώνες, εξαιτίας του ευοίωνου λευκού χρώματός τους. Πολλοί ωστόσο τους προτιμούσαν τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, το Δεκαπενταύγουστο και στις ονομαστικές εορτές, επειδή διατηρούνται μέρες και είναι στεγνοί. Τώρα, στις μεγάλες πόλεις οι κουραμπιέδες έχουν σχεδόν ταυτιστεί με τα Χριστούγεννα.
Τα εθιμικά γλυκά αυτών των γιορτών γίνονται με φύλλα, ψιλά ή πιο χοντρά, που συμβολίζουν τα σπάργανα του Χριστού. Με τα λεπτά φύλλα που ανοίγουν συνήθως με το χέρι φτιάχνουν τους μπακλαβάδες κάθε λογής με αμύγδαλα ή καρύδια, απλωμένα στο ταψί ή τυλιγμένα σε ρολά, όπου εγκλωβίζεται η αρωματισμένη γέμιση. Είτε ανοίξετε τα φύλλα στο σπίτι είτε τα αγοράσετε έτοιμα, αυτά τα γλυκά θέλουν τέχνη στο ψήσιμο, αλλά και στο σιρόπιασμα, για να μη λασπώσουν. Σε κάποια μέρη, στη ζύμη των φύλλων βάζουν αυγά, σε άλλα όχι. Στην περιοχή της Λαμίας, ο καλός μπακλαβάς πρέπει να έχει 49 ή 59 φύλλα, ενώ στην Ευβοια ακριβώς 100. Αλήθεια, 100 φύλλα, με γέμιση και συνολικό ύψος 2,5-3 εκατοστά.Είναι σαφές ότι εδώ η κάθε γυναίκα δείχνει την ικανότητα της, μια και ο καλός μπακλαβάς είναι ένα άρτιο τεχνικά γλυκό. Στον έβρο και γενικότερα στη Θράκη που είχε μεγάλη παραγωγή σουσαμιού, η γέμιση γίνεται με ψημένο και κοπανισμένο σουσάμι,οπότε ονομάζεται σουσαμόπιτα. Η διαδικασία είναι ακριβώς ίδια.
Μια άλλη κατηγορία φυλλωτών είναι τα τραγανά ξεροτήγανα του Αιγαίου (έχουν διαφορετικά κατά τόπους ονόματα) που γίνονται στο τηγάνι, όπως και τα μπαφίσια της Ηπείρου. Ομοίως και οι υπέροχες πελοποννησιακές δίπλες, που είναι το ίδιο γλυκό σε άλλο σχήμα. Η ζύμη γίνεται με μπόλικα αυγά (που έχουν συντηρηθεί από την περίοδο της νηστείας) και λίγο ούζο ή τσίπουρο. Αφού τηγανιστούν, τα περιχύνουν με μέλι(ή τα βουτούν γρήγορα σε μελωμένο σιρόπι) και τα πασπαλίζουν με κανέλα, σουσάμι και αμύγδαλαή καρύδια. Κάτι σαν.. αποδομημένος μπακλαβάς, για να θυμηθούμε την τεχνική του διάσημου Φεράν Αντριά.
Δεν πρέπει να παραλείψουμε τις λαγγίτες ή λαλαγγίτες, τις μικρότερες τηγανίτες και τους λουκουμάδες, τα οποία τρώγονται ζεστά, περιχυμένα με μέλι, με κανελίτσα, καρύδια και σουσάμι ανάλογα με τις τοπικές συνήθειες, όλα τούτα τα φτιάχνουν την Πρωτοχρονιά και των Φώτων. Κορυφαίο ανάμεσα σε αυτά τα παρασκευάσματα είναι οι λαλαγγίτες του βόρειου Έβρου, που είναι ανεβατές ( με μαγιά δηαδή). Τώρα τις φτιάχνουν σε αντικολλητικό τηγάνι γίνονται τρυπητές και απαλές, δεν τις ξεροψήνουν. Τις αλείφουν με βούτυρο μία μία μόλις βγουν από το τηγάνι γίνονται τρυπητές και ύστερα τις περιχύνουν με μέλι, όπως είναι η μία πάνω στην άλλη, με μπόλικο ψημένο σουσάμι και καρύδια και τις κόβουν σαν τούρτα. Στο σερβίρισμα υπάρχει ευελιξία προσθέτετε ό,τι σας αρέσει.
Όλα τα γλυκά του Δωδεκάμερου, αλειμμένα με μέλι ή σιροπιασμένα, έχουν σκοπό να παρακαλέσουν για μια καλή σοδειά, μια και οι γιορτές συμπίπτουν με το τέλος της σποράς, αλλά και να γλυκάνουν τον καινούριο χρόνο για να φέρει όλα τα καλά: αφθονία, υγεία κ.λπ.
Οπωσδήποτε θυμίζουν τους αρχαίους πλακούντες μελιτούτες ή τους πλακούντες τηγανιτές που αλείφοταν με μέλι και προσφερόταν στους θεούς για τους ιδιους λόγους. Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά!
Τα εθιμικά γλυκά αυτών των γιορτών γίνονται με φύλλα, ψιλά ή πιο χοντρά, που συμβολίζουν τα σπάργανα του Χριστού. Με τα λεπτά φύλλα που ανοίγουν συνήθως με το χέρι φτιάχνουν τους μπακλαβάδες κάθε λογής με αμύγδαλα ή καρύδια, απλωμένα στο ταψί ή τυλιγμένα σε ρολά, όπου εγκλωβίζεται η αρωματισμένη γέμιση. Είτε ανοίξετε τα φύλλα στο σπίτι είτε τα αγοράσετε έτοιμα, αυτά τα γλυκά θέλουν τέχνη στο ψήσιμο, αλλά και στο σιρόπιασμα, για να μη λασπώσουν. Σε κάποια μέρη, στη ζύμη των φύλλων βάζουν αυγά, σε άλλα όχι. Στην περιοχή της Λαμίας, ο καλός μπακλαβάς πρέπει να έχει 49 ή 59 φύλλα, ενώ στην Ευβοια ακριβώς 100. Αλήθεια, 100 φύλλα, με γέμιση και συνολικό ύψος 2,5-3 εκατοστά.Είναι σαφές ότι εδώ η κάθε γυναίκα δείχνει την ικανότητα της, μια και ο καλός μπακλαβάς είναι ένα άρτιο τεχνικά γλυκό. Στον έβρο και γενικότερα στη Θράκη που είχε μεγάλη παραγωγή σουσαμιού, η γέμιση γίνεται με ψημένο και κοπανισμένο σουσάμι,οπότε ονομάζεται σουσαμόπιτα. Η διαδικασία είναι ακριβώς ίδια.
Μια άλλη κατηγορία φυλλωτών είναι τα τραγανά ξεροτήγανα του Αιγαίου (έχουν διαφορετικά κατά τόπους ονόματα) που γίνονται στο τηγάνι, όπως και τα μπαφίσια της Ηπείρου. Ομοίως και οι υπέροχες πελοποννησιακές δίπλες, που είναι το ίδιο γλυκό σε άλλο σχήμα. Η ζύμη γίνεται με μπόλικα αυγά (που έχουν συντηρηθεί από την περίοδο της νηστείας) και λίγο ούζο ή τσίπουρο. Αφού τηγανιστούν, τα περιχύνουν με μέλι(ή τα βουτούν γρήγορα σε μελωμένο σιρόπι) και τα πασπαλίζουν με κανέλα, σουσάμι και αμύγδαλαή καρύδια. Κάτι σαν.. αποδομημένος μπακλαβάς, για να θυμηθούμε την τεχνική του διάσημου Φεράν Αντριά.
Δεν πρέπει να παραλείψουμε τις λαγγίτες ή λαλαγγίτες, τις μικρότερες τηγανίτες και τους λουκουμάδες, τα οποία τρώγονται ζεστά, περιχυμένα με μέλι, με κανελίτσα, καρύδια και σουσάμι ανάλογα με τις τοπικές συνήθειες, όλα τούτα τα φτιάχνουν την Πρωτοχρονιά και των Φώτων. Κορυφαίο ανάμεσα σε αυτά τα παρασκευάσματα είναι οι λαλαγγίτες του βόρειου Έβρου, που είναι ανεβατές ( με μαγιά δηαδή). Τώρα τις φτιάχνουν σε αντικολλητικό τηγάνι γίνονται τρυπητές και απαλές, δεν τις ξεροψήνουν. Τις αλείφουν με βούτυρο μία μία μόλις βγουν από το τηγάνι γίνονται τρυπητές και ύστερα τις περιχύνουν με μέλι, όπως είναι η μία πάνω στην άλλη, με μπόλικο ψημένο σουσάμι και καρύδια και τις κόβουν σαν τούρτα. Στο σερβίρισμα υπάρχει ευελιξία προσθέτετε ό,τι σας αρέσει.
Όλα τα γλυκά του Δωδεκάμερου, αλειμμένα με μέλι ή σιροπιασμένα, έχουν σκοπό να παρακαλέσουν για μια καλή σοδειά, μια και οι γιορτές συμπίπτουν με το τέλος της σποράς, αλλά και να γλυκάνουν τον καινούριο χρόνο για να φέρει όλα τα καλά: αφθονία, υγεία κ.λπ.
Οπωσδήποτε θυμίζουν τους αρχαίους πλακούντες μελιτούτες ή τους πλακούντες τηγανιτές που αλείφοταν με μέλι και προσφερόταν στους θεούς για τους ιδιους λόγους. Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά!
Ο τολμών... πουτίγκα
Είναι κακουμούτσουνη, αλλά ας της δώσουμε μια ευκαιρία, ολόκληρο βρετανικό έθνος ορκίζεται στη νοστιμιά της. Το πνέυμα των Χριστουγέννων, εξάλλου, ευνοεί την εκπαίδευση σε νέες γεύσεις.
Οι περισσότεροι Έλληνες γνωρίζουν παιδιόθεν τη χρισουγεννιάτικη πουτίγκα ως λήμμα λεξικού, αλλά ελάχιστοι εξ ημών την έχουν δοκιμάσει..Η λέξη μάλλον προέρχεται από το γαλλικό boudin, ένα βάρβαρο λουκάνικο παραγεμισμένο με αίμα, ενώ στην αγγλική, πέραν του παραδοσιακού χρισουγεννιλατικου γλυκού, χρησιμοποιείται και με την έννοια του επιδόρπιου γενικώς. Στην Ελλάδα, ο πρωτοπόρος Νίκος Τσελεμεντές περιέλαβε αρκετές πουτίγκες στο ομώνυμο ιστορικό βιβλίο του, με κριτήριο κατάταξης στη συγκεκριμένη κατηγορία την παρασκευή στον ατμό, χαρακτηριστικόπου τις συνδέει και με την αυθεντική, βρετανική, χριστουγεννιάτικη εκδοχή του γλυκού, οι ρίζες του οποίου χάνονται στο Μεσαίωνα. Η σε όλα παρεμβαίνουσα Καθολική Εκκλησία θεώρησε μάλιστα σκόπιμο να εκδωθεί διάταγμα, βάσει του οποίου η πουτίγκα γινόταν απαραιτήτως την 25η Κυριακή μετά της Αγίας Τριάδος, με δεκατρία υλικά, τα οποία συμβολίζουν τον Χριστό και τους δώδεκα Αποστόλους, και ανακατευόταν από όλη την οικογένεια με κυκλική κίνηση από ανατολάς προς δυσμάς προς τιμήν των Μάγων. Δεν γνωρίζω εάν η άνωθεν παρέμβαση βελτίωνε γευστικώς το αποτέλεσμα, αλλά ακόμη και σήμερα, στα σπίτια που τη φτιάχνουν, αντί να την αγο΄ρασουν όλοι συμμετέχουν στην παρασκευή, κάνοντας ταυτόχρονα και μια ευχή.
Βέβαια, στους μη μυημένους, αυτό το γλυκό μοιάζει να έχει φτιαχτεί από παλιά λάστιχα αυτοκινήτων τόσο από πλευράς εικόνας όσο και υφής. Η μαυρίλα της οφείλεται στην παρουσία καστανής ζάχαρης και σιροπιού και στην πολύωρη άτμιση, η οποία ενίοτε φτάνει ακόμη και στις δώδεκα ώρες. Συχνά μάλιστα μένει για καιρό σε θερμοκρασία δωματίου πριν καταναλωθεί, προκειμένου να δέσει και να ενισχυθεί η γεύση της, ενώ ξαναζεσταίνεται στον ατμό πριν σερβιριστεί, γιατί αλλιώς τρώγεται εξίσου εύκολα με τα προαναφερθέντα λάστιχα. Σερβίρεται ζεστή, φλαμπέ με μπράντι και συνοδεύεται από μια ειδική σος με βούτυρο και ρούμι ή, εναλλακτικά από φρέσκια αχτύπητη κρέμα. Ανήκει στην κατηγορία γεύσεων που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν επίκτητες (acquired tastes), με άλλα λόγια πρέπει να την έχει συνηθίσει κανείς για να του αρέσει.
Το λίαν βαρύ και συμπαγές ημισφαίριο από αποδηραμένα και μη ρούτα, ξηρούς καρπούς, αλεύρι, αρνίσιο λίπος και απίθανες ποσότητες ζάχαρης και σιροπιού χριστουγεννιάτικου δείπνου. Ακολουθώντας όμως τη γνωστή προτροπή <<εάν βρεθείς στην Ρώμη, κάνε όπως οι Ρωμαίοι>>, όσοι εξ υμών βρεθείτε τα Χριστούγεννα στην Αγγλία, αψηφώντας την κρίση, επιβάλλεται να τη δοκιμάσετε. Ας μην ξεχνάμε ότι η ζωή τελικώς δεν είναι παρά άθροισμα εμπειριών. Η πολύ έντονη γεύση της πάντως καθιστά δύσκολη την κατανάλωση μεγάλης ποσότητας. Οι περισσότεροι, που θα γιορτάσετε στην Ελλάδα, δοκιμάστε καλύτερα μια <<αγγλική σούπα>> δηλαδή την περίφημη zuppa inglese. Παρά το όνομα της, πρόκειται για ένα ιταλικής προελεύσεως γλυκό με κρέμα ζαχαροπλαστικής, κομπόστα φρούτων και παντεσπάνι βουτηγμένο σε Αλκέρμες - ένα κόκκινο αρωματικό ιταλικό λικλερ από βότανα και μπαχαρικά. Δεν έχει ιδιαίτερα εορταστική όψη, αλλά το φίνο και ελαφρύ αυτό γλυκό είναι ιδανικό επιδόρπιο μετά τη χρισουγεννιάτικη κατάχρηση.. Καλές γιορτές!
Βέβαια, στους μη μυημένους, αυτό το γλυκό μοιάζει να έχει φτιαχτεί από παλιά λάστιχα αυτοκινήτων τόσο από πλευράς εικόνας όσο και υφής. Η μαυρίλα της οφείλεται στην παρουσία καστανής ζάχαρης και σιροπιού και στην πολύωρη άτμιση, η οποία ενίοτε φτάνει ακόμη και στις δώδεκα ώρες. Συχνά μάλιστα μένει για καιρό σε θερμοκρασία δωματίου πριν καταναλωθεί, προκειμένου να δέσει και να ενισχυθεί η γεύση της, ενώ ξαναζεσταίνεται στον ατμό πριν σερβιριστεί, γιατί αλλιώς τρώγεται εξίσου εύκολα με τα προαναφερθέντα λάστιχα. Σερβίρεται ζεστή, φλαμπέ με μπράντι και συνοδεύεται από μια ειδική σος με βούτυρο και ρούμι ή, εναλλακτικά από φρέσκια αχτύπητη κρέμα. Ανήκει στην κατηγορία γεύσεων που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν επίκτητες (acquired tastes), με άλλα λόγια πρέπει να την έχει συνηθίσει κανείς για να του αρέσει.
Το λίαν βαρύ και συμπαγές ημισφαίριο από αποδηραμένα και μη ρούτα, ξηρούς καρπούς, αλεύρι, αρνίσιο λίπος και απίθανες ποσότητες ζάχαρης και σιροπιού χριστουγεννιάτικου δείπνου. Ακολουθώντας όμως τη γνωστή προτροπή <<εάν βρεθείς στην Ρώμη, κάνε όπως οι Ρωμαίοι>>, όσοι εξ υμών βρεθείτε τα Χριστούγεννα στην Αγγλία, αψηφώντας την κρίση, επιβάλλεται να τη δοκιμάσετε. Ας μην ξεχνάμε ότι η ζωή τελικώς δεν είναι παρά άθροισμα εμπειριών. Η πολύ έντονη γεύση της πάντως καθιστά δύσκολη την κατανάλωση μεγάλης ποσότητας. Οι περισσότεροι, που θα γιορτάσετε στην Ελλάδα, δοκιμάστε καλύτερα μια <<αγγλική σούπα>> δηλαδή την περίφημη zuppa inglese. Παρά το όνομα της, πρόκειται για ένα ιταλικής προελεύσεως γλυκό με κρέμα ζαχαροπλαστικής, κομπόστα φρούτων και παντεσπάνι βουτηγμένο σε Αλκέρμες - ένα κόκκινο αρωματικό ιταλικό λικλερ από βότανα και μπαχαρικά. Δεν έχει ιδιαίτερα εορταστική όψη, αλλά το φίνο και ελαφρύ αυτό γλυκό είναι ιδανικό επιδόρπιο μετά τη χρισουγεννιάτικη κατάχρηση.. Καλές γιορτές!
ΑΧΝΗ ΖΑΧΑΡΗ
Χιόνι στα γλυκά μας
Η φίνα <<εξαδέλφη>> της λευκής κρυσταλλικής ζάχαρης είναι πρώτη στη λίστα με τα εορταστικά ψώνια, αφού χωρίς αυτή δεν νοούνται κουραμπιέδες. Τον υπόλοιπο χρόνο, πάλι, συμμετέχει σε κρέμες, γλάσα και επικαλύψεις.
Δεν είναι παρά μια πολύ φίνα εκδοχή της λευκής κρυσταλλικής ζάχαρης, η οποία αλέθεται στο εργοστάσιο μέχρι να γίνει πούδρα. Μαζί προστυίθεται και λίγο άμυλο (σίτου ή καλαμποκιού), σε ποσοστό περίπου 2%, το οποίολειτουργεί ως βοηθητικό ροής, απορροφά την υγρασία και βοηθάει να μην πετρώνει η άχνη.
Η σύσταση της παραμένει ίδια με αυτήν της κρυσταλλικής, δηλαδή αποτελείται από ένα μόριο φρουκτόζης και ένα μόριο γλυκόζης . Είναι άοσμη και διαλύεται πολύ εύκολα στο νερό. Λόγω του ότι περιέχει άμυλο, πολλοί αποφεύγουν να τη χρησιμοποιήσουν σε σιρόπια και καραμέλα, από φόβο μήπως τα κάνει θολά. Αυτό δεν ισχύει, Παρ'όλα αυτά, καλό είναι να μην τη χρησιμοποιούμε σε παρασκευές που μπορούν κάλλιστα να γίνουν με κοινή ζάχαρη, αφού η άχνη είναι πιο ακριβή.
Μυστικά για το πασπάλισμα
Η άχνη ζάχαρη είναι ένα από τα βασικά υλικά του food styling. Εκτός από τους κουραμπιέδες, τα λουκούμια και τα αμυγδαλωτά, μικρή ποσότητα πασπαλισμένη πάνω από κέικ, φοντάν, τούρτες, τάρτες, μπράουνι κ.λπ. μπορεί να κρύψει κάποιες ατέλειες στην όψη τους ή να τονίσει κάποια χαρακτηριστικά τους. Το μυστικό είναι να πασπαλίζουμε πάντα την τελευταία στιγμή, λίγο πριν σερβίρουμε, γιατί, αν το γλυκό είναι κρεμώδες, η άχνη θα απορροφηθεί. Για τον ίδιο λόγο, δεν πασπαλίζουμε γλυκά όσο είναι ζεστά, ούτε όσα θα μπουν στο ψυγείο.
Ποτέ σε αφράτα κέικ και μαρέγκες!
Όταν φτιάχνουμε κέικ και ψητά γλυκά που θέλουμε να φουσκώσουν και να γίνουν αφράτα, αλλά και όταν χτυπάμε μαρέγκα, προτιμάμε κρυσταλλική ζάχαρη, γιατί ο μεγάλος κόκκος βοηθά να εγκλωβιστεί καλύτερα ο αέρας.
Μπορούμε να φτιάξουμε ζάχαρη άχνη στο σπίτι;
Η άχνη ζάχαρη απαιτεί συγκεκριμένη επεξεργασία. Στα εργοστάσια περνάει από ειδικά μηχανήματα που σπάνε τον κόκκο της, ώστε να μη γίνεται τόσο αντιληπτός από τη γλώσσα, κάτι που δεν μπορούν να επιτύχουν τα οικιακά μούλτι και μπλέντερ.
Πώς την αποθηκεύουμε;
Επειδή είναι πολύ ευαίσθητη στην υγρασία του αέρα και μπορεί να αποκτήσει πέτρινους σβόλους, μόλις ανοίξουμε τη σακούλα, καλό είναι να τη μεταφέρουμε σε αεροστεγές δοχείο που κλείνει καλά. Την αποθηκεύουμε σεσκιερό και δροσερό μέρος -όχι σε ψυγείο-, μακριά από έντονες οσμές.
Η σύσταση της παραμένει ίδια με αυτήν της κρυσταλλικής, δηλαδή αποτελείται από ένα μόριο φρουκτόζης και ένα μόριο γλυκόζης . Είναι άοσμη και διαλύεται πολύ εύκολα στο νερό. Λόγω του ότι περιέχει άμυλο, πολλοί αποφεύγουν να τη χρησιμοποιήσουν σε σιρόπια και καραμέλα, από φόβο μήπως τα κάνει θολά. Αυτό δεν ισχύει, Παρ'όλα αυτά, καλό είναι να μην τη χρησιμοποιούμε σε παρασκευές που μπορούν κάλλιστα να γίνουν με κοινή ζάχαρη, αφού η άχνη είναι πιο ακριβή.
Μυστικά για το πασπάλισμα
Η άχνη ζάχαρη είναι ένα από τα βασικά υλικά του food styling. Εκτός από τους κουραμπιέδες, τα λουκούμια και τα αμυγδαλωτά, μικρή ποσότητα πασπαλισμένη πάνω από κέικ, φοντάν, τούρτες, τάρτες, μπράουνι κ.λπ. μπορεί να κρύψει κάποιες ατέλειες στην όψη τους ή να τονίσει κάποια χαρακτηριστικά τους. Το μυστικό είναι να πασπαλίζουμε πάντα την τελευταία στιγμή, λίγο πριν σερβίρουμε, γιατί, αν το γλυκό είναι κρεμώδες, η άχνη θα απορροφηθεί. Για τον ίδιο λόγο, δεν πασπαλίζουμε γλυκά όσο είναι ζεστά, ούτε όσα θα μπουν στο ψυγείο.
Ποτέ σε αφράτα κέικ και μαρέγκες!
Όταν φτιάχνουμε κέικ και ψητά γλυκά που θέλουμε να φουσκώσουν και να γίνουν αφράτα, αλλά και όταν χτυπάμε μαρέγκα, προτιμάμε κρυσταλλική ζάχαρη, γιατί ο μεγάλος κόκκος βοηθά να εγκλωβιστεί καλύτερα ο αέρας.
Μπορούμε να φτιάξουμε ζάχαρη άχνη στο σπίτι;
Η άχνη ζάχαρη απαιτεί συγκεκριμένη επεξεργασία. Στα εργοστάσια περνάει από ειδικά μηχανήματα που σπάνε τον κόκκο της, ώστε να μη γίνεται τόσο αντιληπτός από τη γλώσσα, κάτι που δεν μπορούν να επιτύχουν τα οικιακά μούλτι και μπλέντερ.
Πώς την αποθηκεύουμε;
Επειδή είναι πολύ ευαίσθητη στην υγρασία του αέρα και μπορεί να αποκτήσει πέτρινους σβόλους, μόλις ανοίξουμε τη σακούλα, καλό είναι να τη μεταφέρουμε σε αεροστεγές δοχείο που κλείνει καλά. Την αποθηκεύουμε σεσκιερό και δροσερό μέρος -όχι σε ψυγείο-, μακριά από έντονες οσμές.